Terwijl ik mijn dagelijkse meditatie deed in Swami’s kamer, vroeg Hij mij: “Heb je de Bhagavathamu gelezen?” (Bhagavathamu is één va de meest populaire teksten van het heilige verhaal over Heer Krishna.)
Ik antwoordde schaapachtig: “Nog niet Swami.”
“Bhagavathamu Chadivithe Baaga Avuthaamu.” (Door het lezen van de Bhagavatam worden we beter.) Hij speelde heel mooi met het woord Bhagavathamu in Zijn typerende Telugu.
Hij ging verder: “In het woord Bhagavathamu zijn vijf lettergrepen. Bha-ga-va-tha-mu. Elke lettergreep staat voor een bepaalde kwaliteit die men ontwikkelt door het bestuderen van deze heilige tekst. Bha staat voor bhakti (devotie). Ga duidt op gnana (wijsheid). Va- staat voor vairagya (onthechting). Tha betekent…, betekent…, weet je waar Tha voor staat?
Ik was verast, en gehaast flapte ik eruit: “Swami! Is het Thyaganu (offering)?
Nee, het is niet Thyaganu. Ik kan niet meer herinneren waar het voor staat. Okee, de laatste lettergreep ’Mu’ betekent mukthi (bevrijding), besloot Hij.
Maar ik was gefascineerd en vroeg Hem: “Swami! Hoe kan U, de Alwetende, niet weten waar Tha voor staat?”
“Oh weet je, Ik vergeet dingen, soms.” Hij gaf die halve glimlach van ondeugendheid.
Ik wist onmiddellijk dat Hij iets van plan was. En ik wilde het daar niet bij laten.
(Zij die fysiek dicht bij Swami hebben geleefd kunnen weten dat Swami ogenschijnlijk bepaalde dingen leek te vergeten tijdens bepaalde gebeurtenissen. Dit gold soms ook voor de namen van mensen en vaak had Swami de gewoonte om studenten en toegewijden aan te duiden met een speciale bijnaam die Hij op een speelse manier voor hen had verzonnen, zoals de stad waar zij vandaan kwamen (Bombay boy), of het land waar zij toe behoorden (Amerika man), of de vorm van hun lichaam (Padoka voor dikke mensen), of de lengte van hun lichaam (Palmboom voor een lang iemand), of het beroep (zoals dokter of professor), of een specifiek project (Hospitaal boy of Toneelstuk boy), of een bepaald karakteristiek iets zoals een bril (Soda glazen), of wit haar enzovoort. Natuurlijk was dit iets dat typisch bij Swami hoorde en waarvan wij intens genoten.)
Ik drong aan: “Swami, het was in orde dat U regelmatig ogenschijnlijk bepaalde dingen vergat terwijl U nog in het lichaam was, misschien vanwege Jeeva Prajna (ndividueel bewustzijn), maar hoe kunt U nu dingen vergeten terwijl U de hele tijd Uw zuivere Goddelijke Zelf bent?”
Prompt kwam het antwoord: “Oh,kijk, wanneer Ik besloot als Sathya Sai Baba te komen, nam Ik een bepaalde vorm aan, met bepaalde kwaliteiten, en omdat Ik nog steeds naar je toekom als Sathya Sai Baba, gedraag Ik Mij nog steeds als Sathya Sai Baba.”
Dat was een terugkaatser, om het maar even op een luchtige manier te zeggen.
Swami, U zegt dat U besloot als Sathya Sai Baba te komen, wie bent U dan?” Ik was zeer benieuwd.
Hij hoorde het, lachte en leunde een beetje naar voren in Zijn relaxstoel om dichter bij mijn gezicht te komen en fluisterde: “ALS JE MIJ WILT KENNEN, DAN MOET JE MIJ WORDEN!”
Ik overwoog in mezelf dat we mogen denken Hem te kennen vanwege onze associatie met Hem, gedurende een paar dagen of zelfs tientallen jaren, maar niemand heeft Hem werkelijk gekend. Zoals Hij eens heeft gezegd: “Alleen een andere Sai Baba kan deze Sai Baba begrijpen.” Dus is de enige manier om Hem werkelijk te kennen Hem werkelijk te worden, zuiver en zelfloos.
“Hé…, Tha staat voor Thatvamu (het Goddelijke Principe).”
Hij zei het met een lach, de Alomtegenwoordige Ene!
door: Madhusudan Naidu
Ananda Vahini, nummer 79, 8 juni 2017
